Prolog

Od kilku godzin siedziałem na plastikowym krześle, ustawionym pod ścianą. Po mojej prawej stronie siedział Robin, a na jego ramieniu wisiała zalana łzami mama. Ja sam miałem płacz na końcu nosa, kiedy tylko pomyślałem o tym wszystkim. Po drugiej stronie drzwi, na które właśnie patrzę, trwała operacja. Operacja ratująca życie mojej siostry. Godzinę temu przyszła do nas pielęgniarka, z informacją że Stan – mój szwagier, nie przeżył. Obrażenia jakich doznał w wyniku wypadku były zbyt wielkie.

Jednym łykiem opróżniłem papierowy kubek, piątej już kawy. Zgniotłem go i wycelowałem w kosz na śmieci. Pudło. Westchnąłem zirytowany i podszedłem do śmietnika, podniosłem kubek, wrzucając go do kubła i wróciłem na swoje miejsce. Moje powieki były jak z ołowiu i zamykały się ze zmęczenia. Odchyliłem głowę do tyłu, opierając ją o ścianę. Palcami wskazującymi delikatnie zacząłem masować moje skronie, w celu pozbycia się pulsującego bólu. 

 Zerwałem się na równe nogi, gdy usłyszałem odgłos otwieranych drzwi. Moja mama i Robin, również podnieśli się ze swoich miejsc. Całą trójką staliśmy przed lekarzem, każdy miał nadzieję na usłyszenie dobrej wiadomości, niestety jak to w życiu bywa, nie zawsze dostajemy, to co chcemy. Tak było i tym razem, bo kiedy tylko mężczyzna w białym fartuchy, spojrzał na nas, wiedziałem, że jest źle. Moje przypuszczenia potwierdziły się, a lekarz ze smutkiem pokręcił głową. 

- Przykro mi. Robiliśmy co w naszej mocy, niestety obrażenia były zbyt wielkie. 

Moja mama zaczęła krzyczeć i szlochać jeszcze głośniej, a chwile później rzuciła się na lekarza. Prawdopodobnie, gdyby nie Robin i jego szybki refleks, mężczyzna skończyłby dzisiaj zmianę, z wielką śliwą pod okiem.

Na miękkich nogach podszedłem do stołka i usiadłem na nim, chowając twarz w rękach. Własnie straciłem siostrę. Przez nieuwagę jakiegoś kretyna, moja siostra i jej mąż nie żyją. Tylko dlatego, że ktoś był pijany.

Spod moich zaciśniętych powiek, popłynęły łzy, a ręce wsunięte we włosy, zacisnęły się w pięść. Pociągnąłem nosem i wtedy naszła mnie kolejna, okropna myśl:

Co teraz z Leonem?